Ποτέ Ξανά;

 

«Ποτέ ξανά»;

«Ποτέ ξανά» ακούσαμε (για να μην πάμε παλαιότερα) μετά τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα.

«Ποτέ ξανά» ακούσαμε μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι.

«Ποτέ ξανά» ακούμε και τώρα μετά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.

Δυστυχώς, το «ποτέ ξανά» έχει γίνει ένα σύνθημα-καραμέλα στο στόμα των πολιτικών και αποπνέει μιαν επικίνδυνη όσο και αρρωστημένη αντίληψη για τη διαχείριση του κράτους, από την οποία διαχείριση εξαρτάται ακόμα και το αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, άδικα και αναίτια, οι πολίτες.

Το «ποτέ ξανά» φανερώνει, με ενάργεια, την απαράδεκτη πολιτική αντίληψη ότι οι εκάστοτε κρατούντες ΔΕΝ θα σκύψουν πάνω από τα προβλήματα και τις καταστάσεις που αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια, τη ζωή και την υγεία των πολιτών, αλλά, απλώς, κάθε φορά που θα συμβαίνει μια τραγωδία, θα «επιλαμβάνονται» για να βρουν τα αίτια και το «τι» πρέπει να γίνει, για να μη συμβεί «ποτέ ξανά».

Αλήθεια, μετά το «ποτέ ξανά» στη Μάνδρα, τι προέκυψε που θα εμποδίσει στο μέλλον να ξανασυμβεί, οπουδήποτε, μια φονική πλημμύρα; Γνωρίζει κανείς;

Αλήθεια, μετά το Μάτι, τι προέκυψε, για να μην ξανασυμβεί, οπουδήποτε, μια παρόμοια εκατόμβη ανθρώπων; Γνωρίζει κανείς;

Αλήθεια, πόσα εν δυνάμει «ποτέ ξανά» καρτερούν στη γωνία για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, όταν θα υπάρξει μια θρυαλλίδα αιτίας; Γνωρίζει κανείς;

Και τι σημαίνει «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη», όταν η ευθύνη αυτή αναλαμβάνεται πάνω από τάφους αδικοχαμένων ανθρώπων, που πίστευαν ότι το κράτος τούς εξασφαλίζει κι εγγυάται την ασφάλειά τους;

«Πολιτική ευθύνη» ΔΕΝ υπάρχει. Υπάρχει ΜΟΝΟ «ευθύνη», αυτή που ισχύει για όλους τους πολίτες, όταν παραβούν τους νόμους.

Κάποτε, στη γειτονιά μου, υπήρχε μια παλιά λαϊκή ταβέρνα (πάνω σπίτι-κάτω μαγαζί) που λειτουργούσε από το 1930. Στη δεκαετία του ’80, αφού είχαμε μπει στην ΕΕ και άρχισαν να έρχονται προς εφαρμογήν οι ευρωπαϊκές οδηγίες, επισκέφθηκαν την ταβέρνα αρμόδια όργανα της πολιτείας και ζήτησαν προδιαγραφές (ύψος, κουζίνα, τουαλέτες, πυρασφάλεια, κλπ, κλπ). Κι επειδή οι προδιαγραφές ήταν αδύνατον (εκ των πραγμάτων) να εξασφαλισθούν, η ταβερνούλα ΕΚΛΕΙΣΕ.

Εδώ, στην εθνική τραγωδία στα Τέμπη, ένας ολόκληρος σιδηροδρομικός οργανισμός, αφήνεται ΑΝΟΙΧΤΟΣ, να λειτουργεί χωρίς τη βασική προδιαγραφή του ηλεκτρονικού-τηλεματικού ελέγχου της κίνησης, με ευθύνη ενός και μόνο σταθμάρχη, με τους τρόπους του 19ου αιώνα.

Αναρωτιέται κανείς:

ΠΟΙΑ είναι η διαφορά ανάμεσα στην λαϊκή ταβερνούλα που έκλεισε επειδή δεν είχε ευρωπαϊκές προδιαγραφές και στην σιδηροδρομική εταιρεία που έμενε ανοιχτή και λειτουργούσε χωρίς την βασικότερη προδιαγραφή λειτουργίας;

Είναι αυτό μια απλή «πολιτική ευθύνη»;

Το «ποτέ ξανά» έχει μόνο μια κυριολεκτική σημασία:

«Ποτέ ξανά» πολιτικοί, που αναφωνούν «ποτέ ξανά» για τραγωδίες, τις οποίες θα μπορούσαν να είχαν προλάβει.

Σπάρτη 2-3-202

Βαγγέλης Μητράκος