Φεστιβάλ χορού Καλαμάτας, από το Κάστρο στο Μέγαρο

ο μεγάλος δάσκαλος του κλασικού χορού, να κάθεται στις πρώτες γραμμές του άνω διαζώματος του Αμφιθεάτρου στο Κάστρο της Καλαμάτας παρακολουθώντας περήφανος τις πρωτοπόρες παραστάσεις που έφερνε η πρώην μαθήτρια και χορεύτριά του Βίκυ Μαραγκοπούλου, επί χρόνια καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, την ώρα που το Φεστιβάλ ετοιμάζεται να γιορτάσει τα δεκαεννέα χρόνια της λαμπερής, αδιάλειπτης παρουσίας του στην πολιτιστική ζωή της Ελλάδας, η εικόνα του δασκάλου που χάριζε ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα σε όλους όσοι τον χαιρετούσαν, χορευτές της παλιάς και της νέας γενιάς, είναι ίσως μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που φέρνει η αναδρομή στο παρελθόν του θεσμού που καθιέρωσε την Καλαμάτα ως Πόλη του Χορού. Στο «άλμπουμ των αναμνήσεων» που μας εκτοξεύουν δίχως νοσταλγία, μόνο με χαρά για το μέλλον του Φεστιβάλ, που ξεκινάει την ερχόμενη Πέμπτη (18/7) εγκαινιάζοντας το Μέγαρο Χορού Καλαμάτας, ο καθένας από τους πιστούς φίλους του θα μπορούσε να επιλέξει αμέτρητες στιγμές που σημάδεψαν την πορεία του Φεστιβάλ, αλλά και των ανθρώπων που το παρακολούθησαν από κοντά με οποιαδήποτε ιδιότητα. Αυτή είναι μία από τις μεγάλες επιτυχίες του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας: το πώς κατάφερε να γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.Αναμνήσεις

Το ταξίδι στη Memory Lane της Καλαμάτας για μένα θα είχε την πρώτη παράσταση των «Χορικών» της Ζουζούς Νικολούδη στο Κάστρο, τον ενθουσιασμό του τότε υπουργού Πολιτισμού Θάνου Μικρούτσικου και των υποσχέσεων που ακολούθησαν. Τα πρώτα βήματα, κατάδυση στην πρωτοπορία του σύγχρονου χορού από τη Βίκυ Μαραγκοπούλου και τους συνεργάτες της, που γρήγορα χάρισαν στο κοινό του Φεστιβάλ την τύχη να γνωρίσουν ό,τι πιο καινούργιο στη διεθνή σκηνή. Το δικό μας Φεστιβάλ της Αβινιόν, στην Καλαμάτα! Ο Γιαν Φαμπρ, ο Ράσελ Μάλιφαντ, ο Ακραμ Καν και πολλοί ακόμη γνωστοί, να κάνουν μπάνιο στην παραλία του Φιλοξένια, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου σταθερός θεατής και φίλος του Φεστιβάλ, στην τελευταία γραμμή του κάτω διαζώματος δίπλα στη Βίκυ Μαραγκοπούλου, με μια μικρή απουσία μόνο τη χρονιά των Ολυμπιακών… Διάσημοι φίλοι καλλιτέχνες, ηθοποιοί, μουσικοί να συνδυάζουν τις διακοπές τους με το Φεστιβάλ.

Από τις κορυφές του Ταϋγέτου, η κυρία Πιπίτσα κατέβηκε να παρακολουθήσει τις παράλληλες εκδηλώσεις, όπου μεταξύ άλλων ζήσαμε εκπληκτικές στιγμές του φεστιβάλ. Χορευτές που κρεμάστηκαν από γερανούς πάνω από το λιμάνι, αναρριχήθηκαν στο υπό κατασκευήν Μέγαρο Χορού, χόρεψαν χιπ χοπ με τα παιδιά. Προβολές στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, αφηγήσεις σε κήπους, διαλέξεις, παρουσιάσεις, εργαστήρια, απρόβλεπτα happenings, που μας σύστησαν την πόλη σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και παράλληλα σύστησαν τον σύγχρονο χορό σε ανθρώπους που πρώτη φορά έβλεπαν κάτι παρόμοιο. Οσο για τα εκπαιδευτικά σεμινάρια, πόσα νέα παιδιά, σπουδαστές χορού ήρθαν στην Καλαμάτα για να κάνουν μαθήματα, να δουν παραστάσεις, να ονειρευτούν το δικό τους χορευτικό μέλλον που πιθανόν τώρα που μιλάμε διανύουν ως επαγγελματίες.

Η πόλη να λάμπει με τα φώτα της, ψηλά από το Κάστρο, η καμπάνα της εκκλησίας που βρίσκεται δίπλα να χτυπάει ανά μία ώρα ακόμα και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Περπάτημα αργά τη νύχτα από το Κάστρο έως το Λιμάνι, συζητήσεις σε ταβερνάκια, καφέ η ζαχαροπλαστεία, εντυπώσεις και σκέψεις του πριν και του μετά των εκδηλώσεων, θεατές που ζυμώνονταν στην τέχνη του χορού και γίνονταν με τα χρόνια ειδικοί.

Το μέλλον

Τώρα που ετοιμαζόμαστε να διαβούμε τις πόρτες του Μεγάρου Χορού της Καλαμάτας, το βλέμμα μας δεν μπορεί παρά να ανήκει στο παρόν και στο μέλλον… Θα δούμε το θρυλικό «Drumming» της Αν Τερέζα ντε Κιρσμέικερ, την ομάδα του Βιμ Βαντεκέιμπους για μία ακόμη φορά, τον νεαρό ανερχόμενο χορογράφο από το Εκουαδόρ Φάμπιαν Μπάρμπα στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, τη βίντεο εγκατάσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου και πολλά άλλα. Αναμένουμε με περιέργεια και ενθουσιασμό, όπως κάθε χρονιά. Το μυαλό μας ετοιμάζεται να «ανοίξει» με νέες ιδέες, η καρδιά να νιώσει καινούργιες εμπειρίες. Γιατί όλα ρέουν και εξελίσσονται στην Καλαμάτα, δεν μπορείς να κοιτάζεις πίσω, παρά μόνον μπροστά.

Της Σάντρας Βούλγαρη

www.kathimerini.gr